Ένας ασύγχρονος τριφασικός κινητήρας μπορεί να πεδηθεί, αν αυτό επιβάλλεται από
τις συνθήκες εργασίας του π.χ σε ανυψωτικές μηχανές με τρόπους που βασίζονται
είτε σε εξωτερική πέδηση είτε στη λειτουργία μηχανής με αντίστροφα στρεφόμενο
μαγνητικό πεδίο είτε στη λειτουργία της ασύγχρονης γεννήτριας. Οι συνηθέστεροι
στην πράξη τρόποι είναι :
1) Μηχανική πέδηση του άξονα, π.χ με ειδική ηλεκτρομαγνητική πέδη που είναι
στον ίδιο άξονα. Πλεονέκτημα της μεθόδου είναι ότι δεν υπερθερμαίνεται ο
κινητήρας.
2) Εναλλαγή δύο φάσεων. Επάγεται τότε ένα αντίθετα στρεφόμενο πεδίο που
φρενάρει τον κινητήρα. Η θερμική καταπόνηση του κινητήρα είναι πολύ μεγαλύτερη
από ότι στην εκκίνηση. Αν η πέδηση διαρκεί πάνω από 5 sec πρέπει να ελεγχθεί κατά
πόσουπερθερμαίνεται ο κινητήρας. Σε δακτυλιοφόρους κινητήρες η πέδηση μπορεί
να γίνει με εναλλαγή δυο φάσεων και με αντιστάσεις στο δρομέα.
3) Πέδηση με συνεχές ρεύμα. Ο κινητήρας αποσυνδέεται από το δίκτυο και
συνδέεται με πηγή συνεχούς ρεύματος. Η πέδηση επιτρέπεται να γίνεται μόνο κατά
τη διάρκεια t<10 sec. αλλιώς υπερθερμαίνεται ο κινητήρας.
4) Πέδηση με αλλαγή του αριθμού των πόλων. Σε κινητήρες δυο ταχυτήτων
αν βάλουμε τη χαμηλότερη ταχύτητα ο κινητήρας φρενάρει λειτουργώντας έτσι σαν
γεννήτρια. Η θερμική καταπόνηση της μηχανής είναι ίση με αυτή κατά την εκκίνηση
με χαμηλή ταχύτητα. Η πέδηση με αλλαγή της ταχύτητας δεν προχωρά μέχρι τη
μηδενική ταχύτητα αλλά σταματά στην ταχύτητα που έχουμε βάλει.
5) Κινητήρες πέδησης για συνδυασμένη λειτουργία και γρήγορη πέδηση, όπως
αυτοί των ανυψωτικών μηχανών, είναι ειδικής κατασκευής και λειτουργούν
συνήθως σύμφωνα με τη πρώτη μέθοδο που προαναφέρθηκε
Η αντλία όμως για να συνδεθεί με τον κινητήρα χρειάζεται μια σύνδεση, αυτή η
σύνδεση επιτυγχάνεται με τον ιμάντα. Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται η αντλία
μας και η σύνδεση του κινητήρα με ιμάντα.
τις συνθήκες εργασίας του π.χ σε ανυψωτικές μηχανές με τρόπους που βασίζονται
είτε σε εξωτερική πέδηση είτε στη λειτουργία μηχανής με αντίστροφα στρεφόμενο
μαγνητικό πεδίο είτε στη λειτουργία της ασύγχρονης γεννήτριας. Οι συνηθέστεροι
στην πράξη τρόποι είναι :
1) Μηχανική πέδηση του άξονα, π.χ με ειδική ηλεκτρομαγνητική πέδη που είναι
στον ίδιο άξονα. Πλεονέκτημα της μεθόδου είναι ότι δεν υπερθερμαίνεται ο
κινητήρας.
2) Εναλλαγή δύο φάσεων. Επάγεται τότε ένα αντίθετα στρεφόμενο πεδίο που
φρενάρει τον κινητήρα. Η θερμική καταπόνηση του κινητήρα είναι πολύ μεγαλύτερη
από ότι στην εκκίνηση. Αν η πέδηση διαρκεί πάνω από 5 sec πρέπει να ελεγχθεί κατά
πόσουπερθερμαίνεται ο κινητήρας. Σε δακτυλιοφόρους κινητήρες η πέδηση μπορεί
να γίνει με εναλλαγή δυο φάσεων και με αντιστάσεις στο δρομέα.
3) Πέδηση με συνεχές ρεύμα. Ο κινητήρας αποσυνδέεται από το δίκτυο και
συνδέεται με πηγή συνεχούς ρεύματος. Η πέδηση επιτρέπεται να γίνεται μόνο κατά
τη διάρκεια t<10 sec. αλλιώς υπερθερμαίνεται ο κινητήρας.
4) Πέδηση με αλλαγή του αριθμού των πόλων. Σε κινητήρες δυο ταχυτήτων
αν βάλουμε τη χαμηλότερη ταχύτητα ο κινητήρας φρενάρει λειτουργώντας έτσι σαν
γεννήτρια. Η θερμική καταπόνηση της μηχανής είναι ίση με αυτή κατά την εκκίνηση
με χαμηλή ταχύτητα. Η πέδηση με αλλαγή της ταχύτητας δεν προχωρά μέχρι τη
μηδενική ταχύτητα αλλά σταματά στην ταχύτητα που έχουμε βάλει.
5) Κινητήρες πέδησης για συνδυασμένη λειτουργία και γρήγορη πέδηση, όπως
αυτοί των ανυψωτικών μηχανών, είναι ειδικής κατασκευής και λειτουργούν
συνήθως σύμφωνα με τη πρώτη μέθοδο που προαναφέρθηκε
Η αντλία όμως για να συνδεθεί με τον κινητήρα χρειάζεται μια σύνδεση, αυτή η
σύνδεση επιτυγχάνεται με τον ιμάντα. Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται η αντλία
μας και η σύνδεση του κινητήρα με ιμάντα.